Mae eda’n rhedeg drwyddai,  
eda tenau, eda hir.  
Ac nes bo’r eda’n torri, fe fyddai’n gweld yn glir.

Y pwythau hyn sy’n fy nal gyda’i gilydd.  
Braich i ysgwydd, coes i glun.  
Pwyth drwy groen fel stamp drwy bapur brown  
a phoen pob twll yn fy nghadw ar ddihun.  
Mae’n pwyso’n drwm arnai,  
yn slic du ar fy sgwyddau,  
yn gwpan wag,  
yn bygwth fy nhynnu’n ddarnau.

Mae ____ rhedeg drwyddai  
___ tenau, ___ hir.  
Ac nes bo’r ____ torri  
fe fyddai’n gweld yn glir.

Dacw’r siswrn yn dŵad,  
jî ceffyl bach a throl,  
yn gadwyn yn fy stumog  
ac yn gadael dim ond poen bol. 
Ond mae’r pwythau dal yno,  
yr eda’n ddur yn erbyn llafn o aur.  
Er i ti geisio llosgi’r hunaniaeth o 'nghroen,  
mae fy nghorff i’n gaer.

Mae ____ rhedeg drwyddai,  
___ _____, ___ ___.  
Ac nes bo’r ____ torri,  
fe fyddai’n gweld yn ____. 

Mae’n caneuon ni’n pasio o law i law  
o nain i blentyn, o geg i glust.  
Y stori fel nodwydd,  
a phob pwyth yn dyst.  
Pwy all dorri eda  
pan fo’r eda’n ddim ond sibrwd i ddechra.  
Ust. Ust.  
‘Da ni dal yma.

Mae eda’n rhedeg drwyddai,  
eda tenau, eda hir.  
Ac nid yw’r eda’n torri  
tra rwyf i’n gweld yn glir.